De eerste dagen in Managua

Waar ik mijzelf maanden op heb voorbereid is nu werkelijkheid: ik ben in Nicaragua! Het is ontzettend wennen hier. De eerste week dat ik hier ben is het Semana Santa, de week voor Pasen. De school is dan dicht dus ik heb nu een weekje vrij voordat we moeten beginnen. Daardoor kan ik even rustig wennen aan de warmte en de omgeving leren kennen.
De vlucht duurde erg lang en was vermoeiend! ’s Ochtends om 5:15 reden we weg van huis richting Schiphol. Vanaf 7:10 kon ik inchecken. Hierna eerst nog even met Pap, Mam, Els en Hugo even wat gedronken voordat het vliegtuig vertrekt. Om 8:40 moeten we dan echt afscheid gaan nemen en moet ik door de douane. Ik zie ze nog even zwaaien en als ik de douane door ben zie ik ze niet meer.

Om 10:10 vertrekt het vliegtuig dan eindelijk richting Houston. De vlucht duurt ongeveer 10 en een half uur. Hierna moet ik een paar uur wachten in Houston op het vliegtuig naar Managua. Ongeveer half 11 ‘s avonds, lokale tijd in Nicaragua, kom ik aan op het vliegveld van Managua. Hier worden we opgewacht door Bart, een Nederlander die in Managua woont. Hij neemt ons mee naar ons Appartement. Bart verteld dat er de avond voor onze aankomst een aardbeving is geweest in Nicaragua en dat we er eventueel nog naschokken van kunnen voelen.
Eenmaal aangekomen bij ons appartement nemen we nog wat dingen door met Bart en daarna gaan we lekker ons bed in!

Zaterdag wordt ik al vroeg wakker. Je merkt dat het leven hier al vroeg op gang komt. Om half 11 komt Bart langs, hij neemt ons mee naar het winkelcentrum waar we boodschappen kunnen doen. Hij laat ons zien waar alles staat en wat alles is. Ook gaan we nog even ergens wat drinken. En ja hoor.. er is WI-FI! Dus meteen de telefoons tevoorschijn en whatsappen maar! Even een berichtje naar huis doen dat ik veilig ben aangekomen en hoe het hier is!

Om half 5 gaan we naar de baptisten kerk. Marrit is toen ze een rondje door de buurt liep uitgenodigd door iemand om een dienst bij te wonen. Ontzettend leuk, zo leer je ook weer wat meer over de lokale bevolking! De hele dienst word vertaald voor ons naar het Engels. Hij spreekt erg goed Engels en verteld dat hij reisgids is. Het was een bijzondere dienst om mee te maken, vooral omdat het zo anders is dan thuis. Als de dienst is afgelopen is het al donker, hij brengt ons samen met zijn vrouw, zoontje en één van de twee dochters naar huis.

Zondag besluiten we weer naar het winkelcentrum te gaan. We weten niet precies welke bus en hoe, maar we gaan het proberen! Er zijn hier niet echt duidelijke bushaltes dus waar een groepje mensen staat te wachten, is waarschijnlijk een bushalte. We vragen wat mensen hoe we het beste bij ‘Plaza las Amerika’ kunnen komen. Doordat we nog niet zo heel goed Spaans kunnen is het nog een beetje handen en voeten werk en af en toe wat Spaanse woordjes tussendoor gebruiken, maar dat lukt gelukkig nog aardig goed. Uiteindelijk komen we met de goede bus bij het winkelcentrum. Hier bestellen we een drankje en gaan op het terras zitten met onze laptop. Even skypen en een berichtje doen naar iedereen! Maar.. hoe komen we terug? We besluiten de richting waar we vandaan kwamen met de bus op te lopen. Dan stopt er ineens een bus waar we snel instappen en uiteindelijk weer goed thuis komen. Dus trots! We hebben helemaal zelf de weg gevonden! De mensen zijn hier aardig en willen je graag helpen, dus dat is erg fijn!

Zondag avond als ik in bed lig en bijna slaap word ik ineens wakker geschud. Mijn hele bed schud voor ongeveer 5 seconden heen en weer. Ik schrik me kapot en ga snel mijn bed uit. Ik loopt naar Marrit haar slaapkamer en roep: ‘Marrit, voelde je dat ook?’ Marrit is er doorheen geslapen en word wakker door mij. We kleden ons allebei aan en gaan op straat kijken. Iedereen in de buurt is buiten. Veel mensen gaan in de deuropening zitten, dat is de veiligste plek. Ze vertellen ons dat er waarschijnlijk nog een schok komt. We wachten ongeveer anderhalf uur en besluiten daarna toch maar naar bed te gaan. Het is al ongeveer 1 uur ‘s nachts dus we zijn ook al erg moe. Waarschijnlijk volgen er deze week nog meer schokken, maar gelukkig weten we wat we moeten doen als dat gebeurt.

Maandag hebben we een afspraak op het Collegio Maaswaal. Hier ontmoeten we de directrice en één van de docent. We praten over wat we gaan doe. Ze vragen ook of we de schok hebben gevoeld. We vertellen dat dit in Nederland nooit gebeurd en dat dit voor ons de eerste keer is. Na het gesprek loopt Maria-Theresa (een docent) met ons mee naar huis. Ze verteld over de vorige stagiaires en vraagt nog wat dingen aan ons.

De rest van de week hebben we nog vrij omdat hier Semana Santa gevierd word. De week voor Pasen, de school is dus nog niet open. We willen hier de omgeving gaan bekijken en waarschijnlijk naar Ometepe, een natuurgebied bezoeken.

Liefs, Mieke