Visitar los padres

En daar sta je dan, op het vliegveld van Managua na een reis van ruim 20 uur zoekend naar een blond koppie tussen de latino’s. Dan zien we Mieke druk zwaaiend en gaan we de douane door om 2 weken deel te nemen aan haar grote avontuur. We ervaren de hitte en banen ons een weg door een menigte van taxi’s. “Verderop krijgen we een normale prijs voor een taxirit”zegt Mieke. Braaf volgen we en dan houdt ze een taxi aan, begint in het Spaans te praten met de taxichauffeur en spreekt een prijs af. In de taxi praat ze verder met de chauffeur en legt ons uit wat hij over zijn familie vertelt. We kijken elkaar aan met een blik “Is dit Mieke?”.
Managua is een chaotische stad maar Mieke weet zich goed te oriënteren. We verblijven bij haar in de barrio. In haar woonomgeving kent iedereen haar en stopt ze geregeld voor een praatje. Ze laat ons de markten en winkelcentra zien, meestal reizen we per “chicken”bus (in een overvolle schoolbus tegen elkaar gepakt). De eerste dag bezoeken we de school en maken we kennis met de kinderen en leerkrachten. Het is feest op school want het is de dag van de kinderen. In alle klassen wordt een spel gespeeld met een papieren pop gevuld met snoep, de piñata. Met een stok proberen de kinderen deze om beurten stuk te slaan om zo het snoep te bemachtigen. Daarna wordt er gedanst en krijgen ze iets te eten, bereid door de moeders. Al snel maken contact met de kinderen en die stellen ons allerlei vragen, in het Spaans. We krijgen knuffels en omhelzingen als ze horen dat wij de ouders van Mieke zijn, los padres de Meikie. Het weekend gaan we met zijn drieën naar Granada en Masaya, zo proeven we ook de cultuur van het land. Op maandag bezoeken we de school opnieuw omdat we ook een normale schooldag willen meemaken. Ondanks dat de middelen beperkt zijn verlopen de lessen behoorlijk gestructureerd. Die dag is een van de leerkrachten afwezig en neemt Mieke een deel van de lessen waar. De rest van de week gaat Mieke naar school en gaan we met zijn tweeën backpacken op Ometeppe, een prachtig vulkanisch eiland in het meer van Nicaragua. Vrijdagmiddag ontmoeten we Mieke weer in San Juan del Sur, een zuidelijk gelegen badplaats. Mieke heeft op school afgesproken dat ze een lang weekend met ons zou doorbrengen, ze wil echter ook niet teveel missen van school omdat er nog zoveel te doen is. In San Juan del Sur genieten we en maken graag weer gebruik van onze tolk Mieke. We beleven een dansende processie gepaard met hevig vuurwerk, een miss verkiezing en een Bull fight, een heus avontuur waarbij de mannen rodeo rijden en de stier uitdagen tot hij moe is. Dinsdag zijn we weer terug naar het chaotische warme Managua. Helaas geen water dus even geen douche, ook dat hoort erbij en nachts in gevecht met een heuse schorpioen i.p.v. een kakkerlak. Die week bezoeken we de school nog tweemaal en leren zo de kinderen en leerkrachten nog beter kennen. De kinderen leren we Nederlandse kinderliedjes en zij leren ons een beetje Spaans zodat we iets verder komen dan “no hablo español”. De leerkrachten zijn erg vriendelijk en het is bewonderenswaardig hoe Mieke in deze korte tijd zo’n goede band met hen heeft opgebouwd. Een van de leerkrachten schrijft zelfs een brief aan ons waarin ze aangeeft dat ze erg gesteld is op Mieke. Hoe trots kun je als ouder zijn.
We zijn erg onder de indruk en hebben respect voor de wijze waarop Mieke zich handhaafd in Nicaragua. We hebben de prachtige natuur en cultuur gezien maar ook de armoede die er heerst en het besef dat de deze mensen niet de kans zullen hebben om wat van de wereld te zien zoals wij. Je krijgt ook respect voor de Nicaraguanen die over het algemeen erg vriendelijk zijn en positief in het leven staan. Als westerling realiseer je niet altijd in welke weelde wij leven en hoe nietig onze problemen vaak zijn. Het was een bijzondere ervaring het Nicaraguaanse leven van zo dichtbij mee te mogen beleven dankzij Mieke.

Los padres de Meikie